Fa molt de temps havia de fer un treball de crítica d'art del que no sabia què dir. Així que vaig començar a dir xorrades, i aquest n'és el resultat abans de començar a dir coses amb sentit:
La cultura nunca se ha analizado únicamente
como un objeto puro cuyo único valor es el estético. Lo que hoy llamamos
cultura, en todas sus vertientes, se ha analizado desde tiempos inmemoriales
desde un punto de vista pragmático. Lo que entendemos por cultura ahora, va
desde el arte a las lenguas, pasando por las tradiciones de los distintos
pueblos. Seguramente los pueblos se sintieron antaño identificados con su
cultura y sus tradiciones, pero estas tenían una utilidad. La lengua era para
comunicarse y se imponía para marcar un territorio ocupado y hacerlo propio,
algo muy útil. El arte que veneramos, se usaba por cuestiones magico-religiosas
y si no por puro placer estético. Sí, es una obviedad que hay que analizar la
cultura y todos sus aspectos teniendo en cuenta su contexto. Pero cuando
hablamos de cultura, no (ni idea del què volia acabar de dir)
Les
hemos atribuido un valor sentimental, pues estudiando estos distintos fenómenos
podemos reconocer parte de quienes fueron los que nos precedieron y reconocemos
en nosotros a los pueblos más lejanos. Exprimimos sus (a saber la tonteria que anava a dir)
Es gracioso que intelectuales curtidos tengan
que repetir como una letanía frases como que las piezas artísticas no son
únicamente el objeto en si mismo, al que admiramos por ser agraciado con
belleza. Que tampoco son el montón de oro que estamos dispuestos a pagar por
él. Opino que sí lo son y que no hemos dejado de analizarlos en, a parte de tótems (Suposo que anava a dir "a parte de tótems, como eso.")
I això és tot. Així és com escric i el meu procés de creació de ximpleries. És una tonteria? Sí, així que apa, salut.
I això és tot. Així és com escric i el meu procés de creació de ximpleries. És una tonteria? Sí, així que apa, salut.